Son yıllarda dillerden düşmez oldu bu laf. Sağolsunlar her olayda bir duruş şarkısı soyledi bazıları. Her sık tekrarlanan şey gibi bunun da işi boşaldı. Artık bir dalga konusu Beşiktaşlı olmayan bizler için.Oysa eskiden hiç öyle değildi. Eskiden doğruya doğru bir Beşiktaşlı duruşu vardı. Anneden Galatasataylıyım ama baba Beşiktaşlı. Beşiktaş hikayeleri çok dinledim. Şu günlerde çocuklara anlatılan hikayelere tanıklık ettim. Üzerinden 15 sene geçmesine rağmen hala ezbere sayılabilen Recep,Ulvi,Gökhan,Kadir,-Rıza,Mehmet,Şenol,Metin,-Ali,Feyyazkadrosuyla büyüdüm. Belki de onların başarılı olması beni Galatasaraylı yaptı. Bunlar ayrı konular. Ama şöyle bir gerçek vardı o zamanlar; Beşiktaş sevilirdi, en azından nefret edilmezdi.Babam anlatmıştı, daha sonra bir çok yerde okudum. Hikaye bilinir:Beşiktaş'ı Beşiktaş yapan efsane kaptan "Baba" Hakkı Yeten bir maçta seyirciler tarafından ıslıklanır. Beşiktaş tarihinin altın renkli ismine belki de "birkaç kendini bilmez" böyle bir ayıp yapar. Baba'nın tarihinde ilktir belki. Ama baba bakmaz buna. Soyunma odasına gider formasını asar: " Beni buraya taraftar getirdi, onlar istemezse gitmek gerekir." der. Baba Hakkı son maçını oynamıştır. Beşiktaş duruşu onu gerektirmiştir.Gelelim bugüne. Birbirine terlik atan kaptanlardan, futbolunun son deminde Beşiktaş'a gelen ezeli rakiplerde oynamış topçulardan, başarı için herşey mübah anlayışını benimsemiş başkanın transfer ettiği genç futbolculardan böyle birşey beklemek mümkün değil haliyle. Ama işte o duruş hala vuku buluyor bazı yerlerde. Çocukluk kahramanlarımdan biri. Feyyaz Uçar. Metin Tekin'i daha çok severdim, ama Feyyaz da sevilirdi.Futbolu bırakınca aynı şekilde sevdirdi kendini. Aklı başında konuşmalarına çok şahit olduk. Belki teknik adam olmayı seçmese şu an Rıdvan Dilmen'in yanında olurdu. O tarzda bir adam, o yolun yolcusu. Tanju Çolak veya Selçuk Yula ekolünden değil. Zaten o 11den kimse o yolda yürümez.İşte o Feyyaz, teknik adamlık için İzmir yolunu seçti. 1.5 yıldır Altay'ın başındaydı. İlk 6ya kesin diyorduk, belki ilk 2 olurdu diye düşünüyorduk. 3 maçta 6 puan kaybetti. Pazar günü İzmir'de ıslıklandı. " Destek bitti Feyyaz istifa" dendi. O da Beşiktaşlıydı. Tıpkı Baba Hakkı gibi. Çıkardı akreditasyon kartını, koydu kenara. "Taraftarın isteği göz ardı edilemez." dedi. İstifasını verdi. Başkan ve yöneticiler kalmasını istedi. Ama o kararını vermişti. Öyle görmüş, öyle yetişmişti çünkü. Takımdan, kulüpten, görevinden ayrıldı.Aynı günlerde Feyyaz'ı Beşiktaşlı yapan İnönü Stadı'nda, Beşiktaş tribünü birilerine "yeter" diyordu. Ama o birileri Beşiktaş duruşu lafının içini boşaltmaya devam ediyor hala. Onu oraya getirenler birşey yapmıyorsa benim bir yazı yazmam bile çok aslında, ama dayanamadım. Baba hatrı var çünkü.
Salı, Ocak 27
Beşiktaş Duruşu
Son yıllarda dillerden düşmez oldu bu laf. Sağolsunlar her olayda bir duruş şarkısı soyledi bazıları. Her sık tekrarlanan şey gibi bunun da işi boşaldı. Artık bir dalga konusu Beşiktaşlı olmayan bizler için.Oysa eskiden hiç öyle değildi. Eskiden doğruya doğru bir Beşiktaşlı duruşu vardı. Anneden Galatasataylıyım ama baba Beşiktaşlı. Beşiktaş hikayeleri çok dinledim. Şu günlerde çocuklara anlatılan hikayelere tanıklık ettim. Üzerinden 15 sene geçmesine rağmen hala ezbere sayılabilen Recep,Ulvi,Gökhan,Kadir,-Rıza,Mehmet,Şenol,Metin,-Ali,Feyyazkadrosuyla büyüdüm. Belki de onların başarılı olması beni Galatasaraylı yaptı. Bunlar ayrı konular. Ama şöyle bir gerçek vardı o zamanlar; Beşiktaş sevilirdi, en azından nefret edilmezdi.Babam anlatmıştı, daha sonra bir çok yerde okudum. Hikaye bilinir:Beşiktaş'ı Beşiktaş yapan efsane kaptan "Baba" Hakkı Yeten bir maçta seyirciler tarafından ıslıklanır. Beşiktaş tarihinin altın renkli ismine belki de "birkaç kendini bilmez" böyle bir ayıp yapar. Baba'nın tarihinde ilktir belki. Ama baba bakmaz buna. Soyunma odasına gider formasını asar: " Beni buraya taraftar getirdi, onlar istemezse gitmek gerekir." der. Baba Hakkı son maçını oynamıştır. Beşiktaş duruşu onu gerektirmiştir.Gelelim bugüne. Birbirine terlik atan kaptanlardan, futbolunun son deminde Beşiktaş'a gelen ezeli rakiplerde oynamış topçulardan, başarı için herşey mübah anlayışını benimsemiş başkanın transfer ettiği genç futbolculardan böyle birşey beklemek mümkün değil haliyle. Ama işte o duruş hala vuku buluyor bazı yerlerde. Çocukluk kahramanlarımdan biri. Feyyaz Uçar. Metin Tekin'i daha çok severdim, ama Feyyaz da sevilirdi.Futbolu bırakınca aynı şekilde sevdirdi kendini. Aklı başında konuşmalarına çok şahit olduk. Belki teknik adam olmayı seçmese şu an Rıdvan Dilmen'in yanında olurdu. O tarzda bir adam, o yolun yolcusu. Tanju Çolak veya Selçuk Yula ekolünden değil. Zaten o 11den kimse o yolda yürümez.İşte o Feyyaz, teknik adamlık için İzmir yolunu seçti. 1.5 yıldır Altay'ın başındaydı. İlk 6ya kesin diyorduk, belki ilk 2 olurdu diye düşünüyorduk. 3 maçta 6 puan kaybetti. Pazar günü İzmir'de ıslıklandı. " Destek bitti Feyyaz istifa" dendi. O da Beşiktaşlıydı. Tıpkı Baba Hakkı gibi. Çıkardı akreditasyon kartını, koydu kenara. "Taraftarın isteği göz ardı edilemez." dedi. İstifasını verdi. Başkan ve yöneticiler kalmasını istedi. Ama o kararını vermişti. Öyle görmüş, öyle yetişmişti çünkü. Takımdan, kulüpten, görevinden ayrıldı.Aynı günlerde Feyyaz'ı Beşiktaşlı yapan İnönü Stadı'nda, Beşiktaş tribünü birilerine "yeter" diyordu. Ama o birileri Beşiktaş duruşu lafının içini boşaltmaya devam ediyor hala. Onu oraya getirenler birşey yapmıyorsa benim bir yazı yazmam bile çok aslında, ama dayanamadım. Baba hatrı var çünkü.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder