Papazın Çayırı'ndan Kitlelerin Mabedine

Tamam Galatasaraylıyız ama bazı konularda rakibimizin hakkını vermemiz lazım. Dönem dönem Dolmabahçe sürgünü (ki herhalde sürgünlerin en güzelidir orası da) yaşasalar da, 100 yılı aşkın tarihlerinde ev diye belledikleri yer burası. Kuşaktan kuşağa geçen baba evi. İlk resimden son resime.

Konuyu bize bağlayacağım. Biz ne yapıyoruz? Yepyeni bir stadyum. Seyrantepe diye bir yerde. Beyoğlu'nda kurulan kulüp, semtinden yavaş yavaş uzaklaşıyor. Ali Sami Yen Şişli'nin içinde olan en coşkulu şey. O kasveti tek başına ortadan kaldıran bir yapı. Ama o da yakında ortadan kalkacak.

Daha sonra çok yazacağım. Ama tekrar dillendirmekte fayda var. Seyrantepe'yi istemiyorum. İster muhafazakar, ister tutucu, ister yeniliklere kapalı diyin. Ben Sami Yen'de sevdim bu takımı. O takım ruhunu orada kazandı veya büyüttü. Seyrantepe'de ise herşey çok farklı olacak. En azından o stad "bizim" olmayacak. Deplasmana gelen takım kadar yabancı olacağız.

Fenerbahçe bile hala stadını yenilemenin sancısını yaşıyor tribünlerde. Ama bir yandan da diyor ki "bu stad bizim gözümüzün önünde yapıldı, konan her tuğlayı gördük, onunla büyüdük." Biz ise yepyeni bir eve gideceğiz. Güzel bir şey değil. Daha sonra detaylı bir yazı gelecek ama son cümle olarak şunu söyleyelim.

Hagi'nin, Prekazi'nin, Hakan'ın, Tanju'nun, Cüneyt'in, Bülent'in, Falco'nun oynamadığı, United'ın, Real'in, Barca'nın, Roma'nın, Frankfurt'un, Milan'ın boynunu eğerek gitmediği stadyum bizim olamaz.