Galatasaray Gecesi

Bir arkadaşın, çok da samimi olmadığım bir arkadaşın, arkadaşımın değil arkadaşın askerden dönüşü için bir yemek organize edilmiş. Çok hevesli olmasa da gidildi. Yer; İstiklal, Galatasaray. İstanbul'un yüzlerce semti varken neden Galatasaray be abi?

Yola çıkıyoruz. Önce Hasnun Galip. Yol üzeri değil ama nedense (!), yol oradan geçiyor. Galatasaray Lisesi, Galatasaray Hamamı, Galatasaray Otoparkı, sağ taraf Galatasaray, sol taraf Galatasaray. Kaçamıyorum.

Mahir arıyor. Maça gidelim diyor. Gerek yok diyorum. Buraya defalarca yazdığım, buraya girenlerin defalarca okuduğu, arkadaş muhabbetlerinde defalarca dile getirdiğim sıkıntılarımı, o yabancılalaşma duygularını, artist artist kelimelerle Mahir'e anlatıyorum . Mahir anlamıyor. Veya anlamak istemiyor. Mahir sadece gidelim diyor. Tamam diyorum. Biletix aranıyor. Neyse ki ucuz yerlerdeki biletler tükenmiş. Paramız da fazla yok. Vazgeçiyoruz, yarınki maça gitmekten ve kurtulmamız gerektiğini düşündüğümüz saplantıdan.

Aslından paramızın olmaması çok da önemli değil. Son Gençlerbirliği maçı öncesinde Aykut aramıştı; paramız yok, hava soğuk, takım kötü demişti ve o gazla gitmiştik. İstesek yine gideriz. Zaten cebimde biraz para var ama az sonra bir arkadaşın, arkadaşımın değil arkadaşın , organizasyonu için vereceğiz. Artık hafta sonlarımız değişecek. Artık yeni bir dönem başlayacak.

Galatasaray'dayım. Galatasaray'dan uzaklaşmaya çalışalım diye çıkılan bir hafta sonunda. Bazı mekanlarda LİG TV açık. Fenerbahçe maçı açık. Önemsemiyorum. Eskiden Fenerbahçe maçları ne kadar önemliydi oysa. Fenerbahçe çok iyidi, biz kötüydük. Acaba takılır mı, acaba yenilir mi. 2005 senesi, 2006 senesi. Hep geriden gelen Galatasaray ama hep inat eden Galatasaray. Hem umut veren Galatasaray. Hep bize heyecan yaşatan Galatasaray. Hep korumaya çalıştığımız Galatasaray, hep sahip çıkmaya çalıştığımız Galatasaray. Artık başkanlarımız, bakanlarımız koruyor; bize gerek yok. Biz seviyorduk o acz içindeki Galatasaray'ı ya neyse. Büyüklerimiz biliyordur en doğrusunu. (İsteyen buraya da ünlem koysun)

Galatasaray'dayım. Bu sefer bizim organizasyon. Muhabbet sohbet. Türkçe müzik çalan bir yer. Sevmem böyle gürültülü mekanları. Müzik çalıyor, herkes eğleniyor. Şarkılar acayip, ben Galatasaray'dayım diye olsa gerek.

Onda bunda şundadır bunda şunda ondadır, Nonda senin kocandır.
Tümerle dost ol Alex ile arkadaş.
Ararım, sorarım
Yürüyoruz sessiz ve kederli

Bunlar söylenmiyor tabi, ben söylüyorum içimden. Melodiler doğru da söyleyen çocuk sözleri yanlış biliyor.

Aykut arıyor. Durum değerlendirmesi yapacağız. Alemdesin galiba diye takılıyor, nerdesin diye ekliyor. Galatasaray diyorum. Alemde bile Galatasaray.

Kalacak tüm izleri hayatımda ve hiç bir yer bulamıyorum onu hatırlatmayan.

Hesap geliyor. Cebimizdeki son parayı saçma bir akşam için veriyoruz. Bu parayı Galatasaray için harcamak vardı mesela. Galatasaray'da harcamak bir nebze rahatlatsa da. Eskiden cepteki ilk para da son para da Galatasaray'a giderdi. Kafa karışıyor iyice. İnsanlar sokağa rahatlamak için çıkıyor. Sen kendi çelişkilerinle sokaktasın ve harcadığın para bile dokunuyor. Oysa bundan sonra kaç defa daha Sokak'ta olacaksın? İçindeki sesler konuşuyor.

x lirayı buraya vereceğine bilet alsaydın
Ama artık istemiyorum, başka hobiler başka eğlenceler, başka insanlar, başka tarzlar...
Yapamıyorsun, yapamazsın
Yapabilirim

Ve oradan müzik girer (İşte hayat yine akıp gidiyor, sensiz de yaşanıyor)
Sen şarkının gerçek sözlerini duymamazlıktan geliyorsun, kendi bildiğin gibi mırıldanarak bastırıyorsun: milyonlarca taraftarın yanyana....

Kurtulamıyorsun. Değil terketmek ara vermek bile zor.

Aykut yaz demişti, bunu kastetmedi belki, ama yazdık işte. Takım şampiyonluk yarışında olduğunda bu kadar zorluk derecesi yüksek haftalar yaşamıyorduk.