Vakit Tamam Seni Terkediyorum

Yaz diyorum önce. Yazma diyorum sonra. Gerçekten çok zor. Acaba ben mi abartıyorum diye düşünüyorum, sonra 45 yaşında ağlayan adamlar geliyor aklıma.

Aslında olay başka. Hata bizde, sorun bizde. Ne gerek var abi. Ne işin var takım tutmakla. Ne işin olur sadakat, bağlılık zırvalarıyla.

Başka hobi mi yoktu, başka hayat tarzı mı yoktu? Hafta sonları yapılacak başka bir şey yok muydu? Ne gerek vardı her hafta aynı yere gitmekte. Sana ne amına koyim, takılsana başkaları gibi. Sinema, konser, festival falan filan. En kötü eve Lig Tv bağla..

Çok acayip be abi. Şu yazıyı yazmak zor. Anlatamamak değil de anlaşılamayacak olmak ürkütücü. Bu yazı birçoklarına anlamsız gelir. "Ne desem boş"dan daha ileri gidecek bir cümle yok.

Evde babamla atıştığımda oraya gittim, kızlarla sorunum olduğunda oraya gittim, lisede sınavlardan kaldığımda oradaydım, param yokken oradaydım. Her şeyime ev sahipliği yaptı diyemem, evimdi çünkü. Sıkıntılarımı dindirmek için oraya gittim, hep orada son buldu sıkıntılar. Veya unutuldu diyelim. Ahmet Kaya şarkısı gibi; sen bir suydun, sen bir ilaçtın. Artık ilaç yok, artık bağımlılık yok, artık daha özgürüz, iyi yandan bakalım. Kandıralım kendimizi.

Tamam hocam uzatmıyorum, modern futbol vs... Bu arada yukardaki satırlarda futbolla ilgili ne vardı?

Büyümek istememek bir alışkanlık. Önce çocukluk bitmesin diye uğraşırsın, sonra bir daha da büyümek istemezsin. Büyümeseydik be abi. Büyümek şart mıydı?

Dün maça gitmedim, 1 ay önceden karar verdim, dayanamazdım, gitmedim. Dayanamadım, en azından Sokak'ın önünden geçelim dedik. Geçtik.Tam o esnada havai fişekler patladı.

Tamam uzatmıyorum. Bitsin artık bu yazı, önümüze bakalım. Bitsin bu dönem, önümüze bakalım. Hayat artık biraz daha sıkıcı.

Beyler o değil de; o anasını sikeceğimiz dozer var ya; o dozerin anılarımızı sikmesine de az kaldı.

Bir yer bulabilsem seni hatırlatmayan....