Baraj

Yarın oy vereceğim. Oyumu vereceğim parti bir mucize olmazsa barajı geçemeyecek. Egemenlik kayıtsız şartsız milletin ama bir kısmının. Benim 25 yıllık yaşantımda 2. genel seçimim ama yine meclise giremiyorum.

Oy vereceğim parti belki de ülkenin en sevilen partisi. Ben aman aman sevmiyorum. Hatta yetiştiğim siyasi üslubun çok tersinde yer alan bir parti. Fakat ortak kelimeler vaad ediyor. Eşitlik diyor, vijdan diyor. Mevcutlar içinde en samimi olanı gibi duruyor. Ve aslında herkes aynısını üşünüyor. Kimle konuşsam "ya evet onlar çok iyi, çok güzel" diye başlıyor, sonra ama kelimesiyle devam ediyorlar. "Ama onlara oy verirsem oyum boşa gider, hem onlar kazanamaz, bu seçim X partiye atayım bir sonrakinde (sanki gelecek aymış gibi) onlara atarım" diyenler..

Seçimler Eurovison mantığında yapılsaydı, yani misal herkes 3 partiye puan verseydi bizim parti kesin meclisteydi, belki de 1.partiydi. Herkes seviyor ama kimse oy vermiyor. Good evening Türkiye

Niye böyleyiz bilmiyorum. Belki de sorun ben de. Oy verdiğim parti bile seviliyor ama kazanamıyor. Herkes gücün ve güçlünün peşinde. Ya iktidarı seviyorsun, ya da iktidarı sevmiyorsun ve en güçlü muhalefet partisini seviyorsun. Ama böyle de muhaliflik olmuyor, çünkü yolun ve kelimlerin çok da farklı olmuyor.

Aslında seviniyorum. Bu düzende rol alanları ben getirmiyorum. Biz temsil edilemeyenleriz, biz azınlığız, biz kaybedeniz. Böyle de devam edecek, her dönemde her alanda. Ama şundan eminim ki vicdanı en rahat olan bizleriz. Bu vicdan bizi çoğu gece uyutmasa da en azından seçim gecesi huzurlu yapacak. 50li yaşlarındaki sosyal demokrat akrabalarıma ve 20li yaşlarında Facebbok'tan video paylaşarak siyassi düşünceye kavuşan arkadaşlarıma göre oyum boşa gidiyor. Fakat ben de zaman zaman iyi bir uykuyu hak ediyorum.

Barajın altında kalınca mutlu olan insanın gündeme dair yazısını okudunuz. Çok fazla önemsemeyin.