Ağlayan kız görmeyeli çok olmuştu. En son yarı final serisinde Ayhan Şahenk'te Fenerbahçe'ye yenilen kız basket takımını hatırlıyorum. 2009'du sanırım. O takım eridi gitti. O ruhu kaybettiler. Şimdi yeni gözdemiz kız voleybol takımı.
Final maçını izlemeye gerek duymadım. O kadar saçma bir sistem var ki, maçı izlemeye gerek yok. Altın seti beklemek lazım. Son iki set iyi oynadık. Niye oynadık? Boşuna kendimizi kastık sanki, yorulduk. Biraz diş gösterince, altın sette rakip uyandı. Sinsi sinsi 3-0 yenilsek, sonra bir anda tüm gücümüzle altın seti oynasak daha iyi olurdu sanki.
Sağlık olsun. Sistemin kurbanı olduk. İlk defa Avrupa Kupası'nda final kaybediyoruz. Biz de ne diyeceğimizi, nasıl reaksiyon göstereceğimizi bilmiyoruz. Her zaman final kazanamazsın, final kaybetmek sporun doğasında var.
Maç sonu törenine taraftar damga vurdu. Avrupalılar. Kızları onlar ağlattı. Önce re re re ra ra ra ile salonu inlettiler. Sonra madalyalar takılırken Nevizade. Benim bile gözlerim doldu. Kızların ağlaması normal. Bütün salon alkışladı.
Bu sene ilk defa Burhan Felek'te Galatasaray maçı izlemedim, takım final oynadı. Fenerbahçe'nin bir maçına gitmiştim onlar da kupayı aldı. Bu da böyle bir istatistik işte.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder