Bazen elin ayağın boşalıyor. Öyle bir duruma geliyorsun ki, öyle bir haber alıyorsun ki, ne yapacağını şaşırıyorsun. Gündelik problemleri tek başına çözmekte mükemmelsin. Ama hayat sadece onlardan ibaret değil. Öyle zamanlarda, beklenmedik anlarda, öyle şeyler çıkıyor ki; tek başına altından kalkamayacağını bildiğin kadar, kimle beraber karşı koyabileceğini bilemiyorsun.
İlk telefon önemli. Başın sıkışınca ilk kimi arıyorsun? Başın bu hayatta ne kadar sıkışıyor? da önemli bir soru olabilirdi ama sidik yarıştırmak tutunmaya çalışanlara zarar verir. En zor anında kimi arıyorsun?
15 yaşımdan beri ilk telefon babama gidiyor. Eskiden normal durumdu ama artık kendisi benden 770 km uzakta ve 60 yaşında. Daha ne kadar onu arayabilirim bilmiyorum. Bu yaştan sonra hala birini aramak ve hala aynı insanın omuzlarına yüklenmek... O problemlerin toplamından bile daha büyük bir baskı, suçluluk duygusu...
15 yaşımdan beri ilk telefon babama gidiyor. Eskiden normal durumdu ama artık kendisi benden 770 km uzakta ve 60 yaşında. Daha ne kadar onu arayabilirim bilmiyorum. Bu yaştan sonra hala birini aramak ve hala aynı insanın omuzlarına yüklenmek... O problemlerin toplamından bile daha büyük bir baskı, suçluluk duygusu...
Bir ara 27 senede kazandıklarımı ve kaybettiklerimi sıralasam mı acaba? Korkutucu bir plan. 27 senede babanın yükünü azaltacak kişiyi/kişileri bulamadıktan sonra ne kazanmış olabilirsin ki? Kaybettiklerimiz zaten sürekli akıldayken....
FOTO:
FOTO:
evlen amk o zaman.
YanıtlaSil17.
"Başın sıkışınca ilk kimi arıyorsun?" deyince şu geldi aklıma http://happybluemondays.blogspot.com/2011/09/real-estate-green-aisle.html
YanıtlaSilmükemmel kitabın mükemmel paragrafı, cuk oturdu...
YanıtlaSil