Hotaru no Haka

Japonların, anime sanatının "Canım Kardeşim"i...

Filmi izlemeye başladıktan kısa bir süre sonra, ev arkadaşım filmi izlediğimi gördü ve "Hayatımda sonunda ağladığım tek anime" dedi. Ben sonunda ağlamadım. Fakat gözyaşı dökmemiş olmak, yansıtılan dramın ve acının büyüklüğünü engellemiyor. İzledikten sonra tarifsiz duygulara giriyor insan.

İnsan - sanat ilişkisi çok acayip... Bu filmi izleyen herhangi birinin savaş çıkarmaması lazım. Veya savaş çığırtkanlığı yapmamalı. Bilinçaltına pompalanması gerek bazı şeylerin. Olmuyor, en sonunda yaşananlardan bazı insanlara acılar kalıyor ve yeni hikayeler, romanlar, filmler çıkıyor. İnsanlık tarihinde böyle bir çizgi filmin yapılmış olması yeterince kötü bir durumken , aradan geçen 26 senede buna benzer onbinlerce hikayenin gerçekleşmiş olduğu akla geliyor. Kötü kelimesi anlamsız ve yetersiz kalıyor.

Canım Kardeşim dedik, kıyaslama yapmak lazım. Ama objektif olacağımı söyleyemeyeceğim. Kasvetli İstanbul görüntüleri, canlı çizgilere ve renklere üstünlük kuruyor. Bir de Cahit Oben'in melodileri var. Hotaru no Haka'da sonu bilerek izliyorsunuz, o nedenle Canım Kardeşim'de sarsılma payınız da daha da yükseliyor.

Sonuç olarak ikisini de izlemek için sağlam yürek lazım. Gerçi vicdanı körelmiş olanlar daha rahat izlerler ama olsun.