Çakallarla Dans 2

Çakallarla Dans 2, benim için Osmangazi Köprüsü viralidir. Bir gece otobüsle Bursa'dan İstanbul'a dönüyordum. Amacım otobüste bir film izleyerek yolu harcamaktı. Tabi yabancı filmler hemen eleniyor, çünkü özellikle otobüslerde dublajlı film izlemeye çekiniyorum. Türk filmlerinde de çok çok kötü olduğunu düşündüğüm filmleri eliyorum. İlkini izlediğim ve çok güldüğüm Çakallarla Dans'ın ikincisi gözüme çaptı. Doğru film olduğunu düşündüm. Sanırım 100 dakikalık bir süresi vardı. Benim yolum için yeterdi. Fakat otobüsün Osmangazi Köprüsü'nden geçeceğini tahmin edemedim. Otobüs köprüden geçince, normalde 2.5 saat süren yol 90 dakika sürdü. Filmin son 10 dakikasını eve geçince Youtube'dan izledim.

Tabi bir otobüs filmi için gayet başarılı. Baya eleştirilmiş zamanında. İnsanlar gülmeye direndiği için böyle oluyor herhalde. Çakallarla Dans ve Kolpaçino serilerinin ilk iki filmleri beni tatmin etti. Kolpaçino'nun bu konuda daha önde oluğunu da söylemem lazım. Basit, fazla abartıya kaçmayan ama 90 dakika içinde güldüren, rahatlatan filmler. Yine de Çakallarla Dans 2'nin kurgu açısından biraz zayıf kaldığını, biraz skeç tarzında ilerlediğini söylemem lazım. Ama yine de gülüyorum. Çok mutlu biri değilim ama gülmekten çekinmiyorum herhalde.

Tabi bir de entresan bir durum var. Çakallarla Dans'ın ilki 2010'da çekildi. Filmdeki kahramanlar, halı saha takımları sayesinde şike işine giriyorlardı. Film bu temel üzerine ilerlemişti. Ve bir sene sonra 3 Temmuz patladı.

Çakallarla Dans 2 2012'de çekildi. Kahramanlar hapisten çıkar ve semtleri Fikirtepe'ye dönerler. Burada esnafın kan ağladığını, sebebini de semte yapılan AVM olduğunu öğrenirler. AVM'yi işgal ederler. Film bu temel üzerine ilerlemişti. Bir sene sonra Gezi patladı.

İlginç bir tesadüf. Ya büyük bir tesadüf, ya da Murat Şeker ülkeyi iyi okuyor.

Fena film değil. İzlenmeyecek film değil. İhtarname ile başlayan soundtrack bile yeter. Kendi komplekslerini kapatmak için sağda solda "Bunu izleyenler gerizekalı", "Bu nasıl film abi, iki saatim boşa gitti" diyenlere, yazanlara takılmayın. Rahat olun, kafayı boşaltın, o zaman gülersiniz. 

İnsan her zaman 'akıl dolu mizah' (o da neyse) aramıyor.