Kaybetmenin Trajedisi

Bazen bazı taraftarlar takımları yenilince sporcuları hakkında "Bizim kadar üzülmüyorlar" derler. Hayatım boyunca anlamadığım bir laftır!

Tabi ki yalan söylüyorum; zira ergenlikte ben de öyleydim. Bütün üzüntüleri, kahırları, trajedileri benim ve benim gibi cefakar taraftarların çektiğini düşünürdüm. Artık öyle değilim. Aslında o günden bu güne çok değişen bir şey olmadı. Biraz daha olgunlaşmış olabilirim ama hayat tarzım hemen hemen aynı. 20 yıldır aynı şeyleri yapıyorum. Bunların arasında fırsat buldukça yaptığım futbol maçları da var.

Dünyada kimsenin önemsemediği maçlar. Hatta sahada oynayanların bir kısmı bile çok önemsemez o maçları. Bazıları 'iptal olsa da oynamasak' diye bekler hatta. Bazıları sadece muhabbet olsun diye gelir, güler ve gider. Bazıları da acayip sinirli olurlar ve kazanmak için çevresini yakıp yıkmayı göze alırlar. Ben son gruptan değilim ama onlara daha yakınım. Çünkü kazanmayı istiyorum. Yine de birinci amacım çok çekişmeli bir maç yapmış olmak. Üstelik para verip oynuyorsak, o maçın kesinlikle güzel olması lazım.

Fakat bu güzel maç isteğime rağmen, bu dünyada kimselerin önemsemediği maçı kaybedince çok üzülüyorum. Ne de olsa bir efor sarfediyoruz. Bu efor, sportif alışkanlığı kıt olan bedenimizin sınırlarını zorluyor. Yani fiziksel bir acı, özellikle maçın sonlarında insanı yakalıyor. O acıyı hissederken kaybetmeyi kimse istemez.

Bir de aslında iyi bir performans ortaya koyup kaybettiyseniz. Takım sporlarının dramıdır bu. Sen iyisin, belki de sahanın en iyisisin ama takımın kaybetmiş. Başkalarının hataları, senin hayatını değiştirmiş. Bunla yaşamak çok zor olsa gerek. 

Futbolcuların klasik sözüdür, "Önemli olan benim gol atmam değil, takımın kazanması" derler. Bunu kimse inandırıcı bulmaz. Hatta halı saha çevrelerinde bazıları şakayla karışık "Önemli olan takımın kazanması değil benim gol atmam" der. Bir yerde haklılar. Bir saat koşturup, üstüne para ödeyen adam atabildiği kadar gol atmak ister. Fakat maçın sonunda şöyle bir durum çıkar. Eğer 4-5 gol bile atmış olsanız, takımınız da kaybettiyse maçın en iyisi olarak sizin adınız geçmez.

En iyiler hep kazanandan çıkar. Başa baş giden bir halı saha maçında bile o hayali MVP ödülüni ufacık farklar belirler. İstediğiniz kadar takımın kazanmasını umursamayan bir egoist olun, o bireysel ödülü (çok olağanüstü bir performans yoksa) takımınız kazanmadan elde edemezsiniz. Maç sonu yapılan sohbette en büyük övgüler her zaman kazanan takıma gider. Hatta oradaki oyuncular sizden bir parça daha az  iyi oynamış olsa bile...

Şimdi bu dünyada kimsenin umursamadığı gece 11-12 halı saha maçınızı kenara koyun. Bir şampiyonluk maçının, bir derbinin, bir finalin sporcular için ne anlam ifade edeceğini düşünün. Direkten dönen bir topla, alınamayan bir ribaundla, çizginin biraz dışına düşen servisle kaçan galibiyetin bireysel olarak o yoğun emek sarf eden insanlarda nasıl bir tahribat yarattığını düşünün.

Tamam, sezon sonunda banka hesaplarına milyon dolarlar yatmış olabilir. Siz onlardan daha şanssız, renksiz bir hayat yaşıyor olabilirsiniz. Fakat bu durum, onların o yenilgilere sizin kadar bile üzülmediklerini kanıtlamaz. İstisnalar muhakkak vardır zaten. Her sporcu da aynı adanmışlık duygusunu taşımaz. Fakat onların da kariyeri çok kısa olur. Bir nevi istisnalardır. Genel olarak sporcu kaybederse içinden bir parça kopar. Büyük bir parça... Zaten o parça kopmuyorsa, "sporcu egosu" denilen şeyden uzaktır. 

O nedenle "Bizim kadar üzülmüyorlar" demeyin, diyeni de ciddiye almayın.