Bu fotoğrafı daha önce bloga koymuş muydum hatırlamıyorum ama öyle bile olsa tekrar koymakta fayda var. Çünkü hayatta bu kadar sinirlendiğim çok az şey vardır. Semtin tamamı şantiyeye dönmüşken, kiralar artmışken, CHP odunu aday yapsa seçebilecekken gözümüzün içine baka baka inşaatçı bir belediye başkanı bulmuşken, bu pankartı asmış ve sinirlerimi hoplatmıştı. Şimdi tekrar aklıma gelince dayanamadım.
Kadıköy bizim ama ev de semt de kiraymış gibi hissediyorum. Biz burada tutunmaya çalışırken, başka başka insanlar da buradan nemalanıyor. Kimsenin kazancında gözümüz yok da, bari en azından buranın değerlerine, güzelliğine, algısına bu kadar müdahale etmeselerdi. İnşaat kamyonlarının sesi arasında yazdığım bir yazı bu da, o nedenle çok fazla konsantre de olamıyorum. Bir derdimiz var ama sineye çekip her şeye rağmen şükretmekten, o derdi de yüksek sesle dile getiremiyoruz. Zaten bu gürültüde yüksek ses de yeterli olmayabilir.
Yine de İstanbul'daki her semt o kadar hızlı kirleniyor ki, Kadıköy hâlâ şehrin en korunaklı ve en güzel yeri olmaya devam ediyor. Sevabıyla, günahıyla; Allah bizi buradan ayırmasın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder