At Abinin Kıllı Göğsüne

Bobby Moore, Copacabana'da...

Dünyanın tadını 70'lerde çıkarmışlar. Futbolcular, hippiler, şarkıcılar... Bize de onlara bakmak kaldı.

Aşk Kazanmış Gönlüm Yine Hoş Değil

Twitter'a çok fazla bakmıyorum artık. Twitter'ı çok kullandığım zamanlarda da durumun farkındaydım ama şimdi daha net görüyorum. Gündemler çok başka. Hem insanın kişisel gündemi, hem sokağın gündemi; Twitter'dan çok başka.

Demba Ba transfer oldu mu olmadı mı diye Twitter'a bakayım demiştim, Lovewins etiketini gördüm. Önce ne olduğunu anlamadım, hatta çok da ilgilenmedim. Sonradan fark ettim. ABD'de eşcinsel evlilikleri yasallık kazanmış. İnsanlarda bir bayram havası. Sonuçta önemli bir olay. Yıllar sonra belgeseli yapılacak, tarihte önemli bir yeri olacak. Bunların hepsi doğru. Eğer konu tam olarak buysa, yani eşcinsellerin yasal haklar elde etmesi ise; rahatsız olduğum bir durum yok ortada, olumlu gelişmeler. Fakat bu olay ABD'de... Bana uzak, benden uzak, başka dünya...

Zaten tam bu anda dertleniyorum. İnsanın kendi gündemi var işte. Ortadoğunun kapısında yer alan bir ülkede eşcinsel evliliğine sevinmek, ya da ümitlenmek diyelim, bana biraz abes geliyor. Savaşların, fakirliğin üst seviyede olduğu, her gün kafalar kesildiği bir yerdeyiz. Ülkenin kendi sınırları içindeki hali bile içler acısı, bir sürü problem hala kapıda duruyor. Hem ekonomik hem sosyal anlamda, hiçbir hak ve özgürlük tam olarak elde edilmemişken sıra kolay kolay eşcinsellere gelemez. Zaten o yüzden Türkiye'de daha çok zorlanıyorlar. Ama ABD'ye bakınca da kafayı yiyorsun işte. Adamlar hemen her şeyi bitirmiş, artık eşcinsel evliliği tartışıyor. Bahsettiğin ülke; 300 sene öncesinin ülkesi.

Yıllar önce bir programda, Okan Bayülgen, Melih Gökçek'e "Ne zaman eşcinsel bir belediye başkanı göreceğiz" diye sormuştu. Belki iyi bir trollüktür, belki ezber bozmaktır. Ne de olsa Gökçek de ''İnşallah bizim ülkemizde eşcinsel olmayacak'' demişti. Komik duruma düşmüştü ama farkında değildi.

Fakat işte zaten bu ülkenin en büyük sorunu eşcinsel belediye başkanı olmaması değil ki. Bu meseleler biraz adım adım ilerliyor. ABD gibi bir ülke bile bu konuya 2000'lerden sonra gelebilmiş. Kadınların ve çocukların, ezilenlerin, azınlıkların, yoksulların bir sürü sorunu varken, kim eşcinsel haklarından bahsedebilir ki? Zaten bu "gay" kelimesi neşeli olmaktan, gamsızlıktan geliyor. Yani biraz bütün meseleleri, kaygıları halletmek gerekiyor ki neşeye bakalım, gamsız olalım. Cinsellik de zaten biraz zevk işi zaten. Piramide göre konuşursak; özgürce nefes alamayan, doğru dürüst beslenemeyen, it gibi çalıştığı için günde 5 saat uyuyan insanların cinselliği düşünmesine biraz zaman var.

İşin aslı; biraz kıskançlık benimkisi... Sokaklarda 2 milyon aç Suriyeli varken, sınır kapısında cellatlar beklerken, krizin eli kulağındayken, kentsel dönüşüm ağzımıza sıçarken, çalıştığımız her yerde paramızı bırakırken, yaşam alanları bir bir tahrip edilirken, Gezi'nin yaraları hala açıkken, biraz ötede insanların rahatça başka meseleler üzerine tartışıyor olabilmesi sinir bozucu. Aşk kazanmış ama bizim burada daha maça bile çıkmadı!

Yürü!

Tavuklar kanatları olduğu hâlde uçamazlar, uçmayı unutmuşlar! Biz insanlara da aynısı olacak, çünkü her gün bacaklarımız yerine tekerlekleri kullanıyoruz.

Eduardo Galeano

Ronaldinho - Dunga

Çalımı atan Antalyaspor yolunda

Çalımı yiyen Copa America'da

Sağlam Sorgulama

Uzun süredir blog yazmıyorum ya, bu bilgi başlarken şurada dursun önce...

Ertuğrul Sağlam bugün Bursa'ya geri döndü. Seneler önce ilk imzasını attığı gün benim hayatımda da önemli bir gündü. O günden sonra hayatım bambaşka bir yöne evrildi. İstediğim yöne, istediğim şekilde. Fakat bir yerde kontrolden çıkmış olsa gerek ki, Sağlam'ın ikinci imzasını attığı gün mutlu olmadığımı (mutsuzum da diyemem) fark ettim. Bunu daha önce de çok fark etmiştim ama bu sefer omuzlarımda bir ağırlık da hissettim. Galiba yorgunluk değil de, içeriden bir şeyin, sesin "pes et" çağrısıydı. Enteresan bir sorgulama günüydü ama bu yazı da bir şikayet yazısı veya karamsarlık deryası değil. 

Şikayet etmemem gerektiğini anlayalı çok oldu. Hayat bir şekilde devam ediyor. İnsanın da tutunması gerekiyor. Fakat bu sert sorgulama günlerinde çok yorulduğunu anlıyor insan. Pes etmek geliyor. Ne için çabaladığını düşünüyor. Ödediği bedeller aklına geliyor. Günün sonunda "değdi mi" diye soruyor. "Bir ara değmişti ama artık çok uzatmanın da anlamı yok sanki" diyor. Ama biliyorum ki sabah olunca, uyanınca hepsi yok olacak. Yine yerdeki çorabını ayağına geçirip, evden çıkıyorsun. Değişen bir şey olmayacak. Hayatını bir kez daha farklı bir yola sokma gücün kalmadıysa, aynı yola devam ediyorsun. Belki bu kadar yürüdükten sonra denize ulaşırsın.

Sağlam'ın iki imzası arasında 6.5 sene var. O günden kısa bir süre önce (3 hafta kadar) çok garip bir an yaşamıştım; Sami Yen'in avlusunda. O gün resmen gaza gelmiştim. Bir mağazada tezgahtarlık yapıyordum, afilli adıyla satış temsilcisiydim, evim yoktu, umudum yoktu. O gün radikal bir karar almıştım. Heveslerim vardı ve deneyecektim. Avludaydım, duvarın diğer tarafına daha rahat geçmek istiyordum. 6.5 sene sonra geri dönüp bakınca; o heveslerin tamamen yok olduğunu hissediyorum. Zaten duvar da kalmadı ortada. Geriye hiçbir şey kalmadı. Şeytana ruhunu satarken dolandırıldık. Şu an esaret altındayız, labirent gibi sağa sola sallanıyoruz sadece.

Yapacak bir şey yok. Devam edilecek. Fakat insan; o kadar şeyi geçirdikten sonra hemen hemen aynı yerde olduğunu görünce üzülüyor. Baktığın zaman Ertuğrul Sağlam da aynı yerde. Fakat en azından o süreçte Anadolu'dan şampiyon çıkardı. Adamın hayali daha zordu, imkansıza yakındı, başardı. Bizimki daha kolaydı, beceremedik. Böyle düşününce "hadi pes" demesi daha kolay geliyor, ama şeytanla yapılan anlaşma var. Sağlam'ın ilk imza attığı gün, ben de hayali bir kağıda imza atmışım. Artık geri dönüşü yok. 

İlk cümleye geri dönünce; uzun süredir blog yazmıyorum. Heveslerin tükendiğinin en basit göstergesi. Evet bu aralar çok çalışıyorum ve fazla zamanım da yok fakat itiraf etmek gerekir ki bunun konuyla alakası yok. İstesem yine yazardım ama istemiyorum. Belki de bundan sonra yazı konularını değiştirmek lazımdır. Sorgulama günlerinin sonunda burayı daha çok açarım belki. Ama bu iç muhasebelerin de böyle açıktan yazılmasını saçma buluyorum. Kime ne... 

Bir ara günlük tutardım. Uzun süre, düzenli bir şekilde yazdım. Sonra, yıllar geçince o da seyrekleşti. Ayda bir defa falan, son satıra, "artık daha çok yazarım, daha farklı yazarım" diye not düşerdim. Şimdi bütün o günlükleri yakmak istiyorum. Eski anılar neyine yetmiyor ki; zaten yenilerini de biriktiremiyorsun...

Hayata Dair Bir Duruş

Vanspor'un futboluma büyük katkısı olmadı, sadece çeşitlendirdi. Ben Beşiktaş’ta 15 sene şampiyonluk mücadelesi verdim. Van’da son sene ligde kalmak için mücadele ettim. Çok farklı, ama heyecan yaşadım. Futbola dair değil ama hayata dair çok önemli katkılar sağladı. Güneydoğu olaylarının en yoğun olduğu dönemlerdi. Oradaki insanların hayata, ülkeye, futbola bakışı bana hayata dair çok önemli şeyler öğretti. Oradaki yaşamı görüyorsunuz. Kulübün sorumlusu Jilet Naci’den Türkiye’deki olaylara dair çok şey öğrendim. Katılırsınız katılmazsınız ama yorumlama anlamında bana çok farklı bakış açıları getirdi. O yüzden ben Vanspor’daki 6 aylık maceramı çok önemserim.

****

Teknik adamlıkta çok şanslı da başlamadım. Çok iyi de gitmedi. Bir dönem çok deneyimsizdim. Euro 2008’in sonrasında artık çok deneyimli bir teknik adam olmuştum. Tam kıvamında devam edebilecekken vazgeçtim. Başka bir seçim yaptım. Hayata dair bir seçimdi. Yorumculuğu seçtim. Çünkü artık ben kampa girmek istemiyordum. 10 yaşından beri kampa giriyordum. Artık ben galibiyet-mağlubiyetten yorulmuştum. Her hafta o stresi yaşamak istemiyordum. Bütün bunları alt alta koyunca artık antrenörlük yapmamaya karar verdim. Benim seçimim budur.

****

Benim hayata bakışımla ilgili bir tercihti. Başka şeyleri tercih ettim. Açıkçası zamanı tercih ettim, zamanı kendi kontrolümde kullanmayı tercih ettim. Bir şekilde para kazanıyorsunuz ama zamanı kazanmanız o kadar kolay değil. Mümkün olmayan bir şey. Ben bunu ilk olarak askerlikte anladım. Paralı askerlik vardı, yatırmayı unuttum. Sonra 8 ay askerlik yaptım. Hayatta kimseye böyle bir şans verilmiyor. Yakın zamanda yine paralı askerlik çıktı. Eleştirirsiniz eleştirmezsiniz ama insana hayatın hiçbir döneminde 8 ayı satın alma fırsatı gelmez. 8 ayı paranızla satın alamazsınız. Parayı değil zamanı kazanmayı seçmeniz hayata dair bir duruştur. Doğrudur veya yanlıştır. Ben başka şeyi seçtim.

****

Galibiyetle mağlubiyetin bu kadar yargılanmadığı, bu kadar baskının olmadığı bir ortamda teknik direktörlüğe devam edebilirdim. Teknik adamlık çok zevkli bir meslek. Ama hayatı çok zor. Aynı futbolculuk gibi. Futbolculuk da çok zevkli bir meslek. Bıraksanız hala oynarız. Bu akşam maçımız var mesela. Kimse seyretmiyor ama biz 50 yaşında hala oynuyoruz. Harika bir meslek ama hayatı çok zordur. Büyük fedakarlık gerektirir. Futbolcuyken 14-18 yaşında, ergenlik döneminde, çok büyük fedakarlıklar gerektirir. O psikolojiyle başa çıkmakta çok zorlanırsınız. Ondan sonra 18-35 yaş arası futbolcu olduğunuzda, hayatınız hep yargılayan bakışlar altındadır. Orada yaşamak çok zordur. Bazen en güzel şeyleri gözüküyor, şaşaası gözüküyor ama cefası da vardır. Burada sadece futbol oynamıyorsunuz. Burada maç bitince, futbol dışında kalan her şeyle mücadele ediyorsunuz. Ayakta kalmak için esas maç sonuyla uğraşıyorsunuz