RocknRolla

Madem öyle diyerek Lucky Number Slevin'den hemen sonra, işin ustasına geçtik. Guy Ritchie ve karşımızda Rocknrolla... Böyle girişler yeni filmlere ne kadar da güzel oluyor. Kurtarıcı gibi. Oysa biz bunu da 9 sene sonra izledik.

Acaba ben Lock, Stock and Two Smoking Barrels'ı izledim mi? Film boyunca aklıma gelen sorulardan biriydi. Çünkü bu filmlerin hepsi birbirine benziyor. Oyuncular bile neredeyse aynı. Neyse ki bu sefer Jason Statham veya Vinnie Jones yoktu. Yine de Ritchie'nin en iyi filmi olarak gösterilen filmi henüz izlememiş olabilirim. Veya izledim de unuttum. Çok kötü bir durum. İnsan yaşlandığını hissediyor.

Yine de yaşlansak da; hâlâ yaşıyoruz ve ömrümüzden iki saati bu filmi izlemeye harcayabiliriz. Her şeyi unutturabilir, kısa bir mola verdirir, güldürür, eğlendirir.

Şifre belli; en azından benim için. Kalabalık bir grup var ve sokakta koşturuyorlar. Benim izlemem için yeterli bir anafikir. İşin aksiyon kısmı kimine hoş gelir kimine gelmez. Benim için önemli değil. Olsa da olur olmasa da... Fakat bir arkadaş grubunun sokaklarda bir şeyin peşinde olmaları beni bağlar. Bir de gençlik filmleri vardır böyle. Ne kadar kötü olursa olsun, sıkıntı yaratmam. Ki bu kötü de değil. Bir kere adamların lakapları var; bunlar güzel şeyler. 

Tamam biz de bir suç çetesi üyesi değiliz ama böyle kalabalık gruplarda hikayeler böyle anlatılır. Ne kadar boka batarsan bat, sonunda anlatmaya başladığında komik bir şeyler çıkarırsın, çıkarmalısın. İngiltere'de de gençler, insanlar böyle mi yaşıyor emin değilim ama Ritchie'nin bende uyandırdığı his bu. 

Lakabı olan, belki gerçek ismini bile bilmediğin adamlarla hayatını, yırtmaya çalışarak devam ettiriyorsun. Bu yolda başına gelenler, devamlı izlettirir.

Gerard Butler ve Tom Hardy, en büyük beklentilere sahip oyuncular olarak gözükebilir (Gerçi Hardy o zamanlar bu kadar meşhur değildi tabi) ama filmin en başarılısı Toby Kebbell. Ben yine de Lock, Stock and Two Smoking Barrels'a takıldım. İzlemiş miydim acaba?