Son dönemde izlediğim birkaç Fransız filminin konusu birbirine çok benziyor.
Yaşlanmış insanlar, gençliklerindeki gibi yaşamaya çalışıyorlar (mesela 12 ans d'age) ya da biraz fantastik havası olan Camille Redouble'de olduğu gibi zamanda yolculukla geçmişe dönmek zorunda kalıyorlar.
Fakat hepsinde ana fikir aynı. Yaşlı amcalar ve teyzeler; gençliğe özlemle bir komedi filmi sunuyorlar. Marie-Francine istemeden, hayatında yaşananlar nedeniyle bu hale gelen karakter. Kocasından ayrılıyor, işinden kovuluyor, parasız kalıyor ve 50 yaşındayken ebeveynlerinin yanına taşınmak zorunda kalıyor.
Tabi ki hayat devam etmek zorunda. Yeni bir iş ve yeni bir aşk bulmak istiyor. Tüm bunları ailesinin evinde gerçekleştiriyor. Zaman zaman ergenlikteki gibi kısıtlanıyor, zaman zaman ona 50 yaşında olduğu hatırlatılıyor.
İlginç bir konu, basit bir film. Yumuşak bir mizah. Gülmekten kırılmazsınız ama sıkılmazsınız. Zıtlıklarla dolu bir film olduğu için, durum komedisi kendiliğinden geliyor. Çok kaliteli değil ama zaman geçirir. Marie-Francine rolündeki Valerie Lemercier iyi bir oyunculuk sergiliyor. Aynı zamanda da filmin yönetmeni.
Yine de benim en çok merak ettiğim; acaba Fransa'da böyle bir moda veya ihtiyaç mı var? Son yıllarda bu kadar ortak temalı filmin çıkması ilginç. Ya da belki de biri tutunca devamı gelmiştir ama çok da 'tutan' filmler gibi değiller. En azından izlediklerim bu yönde...
Yine de bir yandan sadece Fransa'da değil, tüm dünyada yaşlıların artık geçmişe daha fazla özlem duyduğunu ya da eskiler gibi bunu saklamadıklarını, daha açıktan vurguladıklarını söylemek mümkün.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder