Hayaller Rio Hayat Zincirlikuyu

Kafiye üreteleim istedik hiç olmadı. Belki Refet bulur buna göre bir şey...

Arjantin'e gitme hayali tam olarak ne zaman içime düştü emin değilim ama Brezilya, Dünya Kupası'na ev sahipliği yapma isteğini 2006'da duyurduğunda biz de bazı planları (plan demek de büyük haksızlık) daha fazla dillendirmeye başladık. Şuydu aklımızdan geçen;

2007'de mezun olacaktık, 2008'de askere gidip dönecektik, 2009-2012 arası çalışıp, para kazanıp Arjantin'e yerleşecektik. İki sene de Arjantin'de çalışıp, yaşayıp, eğlenip, para biriktirip, 2014 yazında (orada kış) araba kiralayıp Brezilya'ya gidecektik. 

Güney Amerika'ya dair hiçbir şey bilmiyorduk. Hatta İstanbul sınırları dışındaki yerlee dair bile hiçbir şey bilmiyorduk. 2012-2014 çok uzak bir tarihti, o zaman kadar kendimizi geliştirebilirdik. Motosiklet Günlüğü'nü yeni izlemiştik ve içimiz kıpır kıpırdı.

Plan ilk başta tıkır tıkır işledi. Mezuniyet, askerlik, iş bulma hepsi halloldu. Daha sonra ise sanırım büyüdük. Veya korkularımız çıktı ortaya. Hayaller kurduğumuz günlerde kaybedecek hiçbir şeyimiz yoktu. O yüzden kaybetme korkusundan bihaberdik. Şimdi ise elimize ufak tefek şeyler geçince onları kaybetmekten korktuk.

Hayat da bize adil davranmadı tamam ama yalan yok biz de bir bok yapamadık. İspanyolca öğrenemedik, öğrenmek için çaba göstermedik, sadece her yerde "çok istiyorum ya..." diyebildik. Pasaport çıkarmak bile 2013'ü buldu. Tamam paramız olmadı, maaşımızı alamadık, İstanbul'da hayat pahalıydı ama biz de Galatasaray'ın deplasman maçlarına en az 50 lira atacağımıza kenara üç-beş birşeyler koyabilirdik.

Bugünlerde Dünya Kupası maçlarını izlerken, Dünya Kupası'nı Brezilya'da izlemek istiyor muyum, ondan da emin değilim. Ama mesele tam olarak bu değil. Volkan Ağır ile yeni tanıştık, 1 seneden biraz fazla oldu, çat diye Brezilya'ya gitti. O da geri dönecek belki ama müthiş saygı duyuyorum. Çünkü gitti.

İşin aslı 2012 için hayal kurarken bile aslında o hayalin gerçekleşmeyeceğini biliyorduk. Hayalin gerçekleşememsi çok koymuyor da, hedef olarak belirlediğimiz tarihin suratmıza çarpması müthiş sarsıyor.. Caddebostan'da 5e 5 minyatür kale maç yaptıktan hemen sonra Cappy vişne eşliğinde  "2014'te Brezilya'da olacağız ehehe" demek, Brezilya'da olmaktan daha güzeldi belki de. Sonra bir baktık 2014'teyiz. Aradan 7-8  sene geçmiş ve hala aynı yerdeyiz. Ekstradan, her gün Zincirlikuyu'daki iş yerine gidip, senelerdir devam eden bu hayatın biraz daha devam edebilmesi için para kazanmaya çalışıyoruz. 2018, 2022...

Bu kadar acı bir Dünya Kupası izlememiştim....