Kadın basketboluna, başarısız geçen yıllardan sonra ilgimiz tamamen kaybolmuştu. Hatta 2005'te küme düşerken uzun bir süre zirveyi görmeyeceğimizi tahmin ediyorduk.. Öyle olmadı. Beklenenden çok çabuk bir şekilde toparlandı şube.
2008'de final oynadık. Buraya döneceğim. Önce biraz bu sene. Geçen senenin Euroleague hayal kırıklığı, Ceyhun Yıldızoğlu işkencesi, Taurasi transferi vs şubeden soğumama neden oldu. Kadın basketbolu zaten Türkiye'de çok garip, iki takımlı bir lig. Heyecanı çok çok az. Bir de böyle durumlar olunca bu sene tamamen koptum. Bazen güzel basketbolcular, sporcular takıma tutunmayı sağlar ama bu sefer Alba Torrens dışında çok fazla sevebileceğim kimse yoktu.
Tıpkı 2000'lerin ortasındaki gibi yine kadın basketbolundan koptum. Bu sefer geri dönüş olacağını da sanmıyorum. Yavaş yavaş çekiliyorum. Önce buradan başladım. Birkaç sene içinde futbolu da çıkartırım, erkek basketbolu ile yetinirim (Yüzde 90 ihtimalle böyle bir şey gerçekleşmeyecek).
Yani 2008'e geri dönmüş gibiydim. Sıfır ilgi. Ve aynı 2008 gibi oldu. Finale çıktık. Saha avantajını onlar aldı. Beklenmeyen bir şey oldu, ilk maçı kazandık. Tıpkı 2008'de Caferağa'da olduğu gibi. Ben o sıra askerdeydim, "nasıl olur" dediğimiz o günün aslında son Caferağa galibiyetini olduğunu bilmiyorduk. İkinci maçı onlar kazandı. Tıpkı bu sene olduğu gibi. 1-1.
3.maç içeride. İkisini de kaybediyoruz. İkisi de tek sayı farkla. Çok benziyor. O sene Fenerbahçe'nin şampiyon olduğunu hatırlatmama gerek yok aslında.
Senelerdir Fenerbahçe ile şampiyonluğa çekişiyoruz. Ve senelerdir onlar kazanıyor. Ve senelerdir serinin ortasında ben aynı cümleyi kullanıyorum; "Yenileceksek Caferağa'da yenilelim"
Pondexter ile Angel'in maç biter bitmez yaptığı çirkinliğe kızamıyorum, kızsam da iki satır yazmak istemiyorum. Bu rekabet çok yordu artık. Güzel şeyleri kayboldu. Mesela artık Caferağa yok, kadın basketboluna ilgim de yok. Sami Yen de yok, futbola da ilgim azalacak (Yüzde 90 ihtimalle böyle bir şey gerçekleşmeyecek)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder