Öncelikle başrol oyuncularımız Fiona Gordon ve Dominique Abel'e haklarını verelim. Muhteşem iş çıkarıyorlar. Zaten birçok filmde beraber çalışmışlar. Ayrıca bu filmin hem yönetmeni hem senaristi onlar. Aynı zamanda 1987 yılından beri evliler. Yani beraber çok sayıda iş yapmaları ve bu kadar uyumlu olmaları kaçınılmaz. Fakat oyunculuk yeteneklerini, sadece uyumla açıklamak da haksızlık olur.
Sessiz sinema dönemini andıran bir filmde, bedeni ve mimikleri müthiş kullanan ikili bu anlamda ağızları açık bırakıyor. Fakat yönetmen ve senarist olarak irdelediğimizde geçer not alamıyor. Gerçi bu film tam anlamıyla onların filmi. Bize beğendirmek zorunda değiller. İçlerine sinmiştir, öyle çekmiş, öyle yayınlamışlardır. Fakat biz de izleyici olarak kendimize ait zevklere sahibiz.
Bir komedi filmi... Fakat gülmek çok zor. Ben karakterlerin sakarlıkların, saflıklarına ve salaklıklarına gülmekte zorlanıyorum. Mesela sosyal medyada önümüze düşen gerçek hayat videolarında aynı değilim. Onlar bana gerçekliğinden dolayı komik geliyor. Düşene gülünmez ama ister istemez gülüyoruz. Oysa sinemada; yani yapay bir durumun farkında olduğumuz mecrada, yaratılan dünyanın buna sığınması bana kolaycılık gibi geliyor. Sanırım bu tarza 'slapstick' diyor yabancılar. Sessiz sinema döneminde değeri büyüktü ama 21. yüzyıl izleyicisi için çok geçerli değil sanki.
Paris Pieds Nus tamamen bu tarzın üzerine kurulmuş bir film. Sırtını o kadar buna dayamış ki, ayağa kalkıp seyirciyi selamlamakta bile zorlanıyor. Yani bitmiyor. Süresinin 85 dakika olduğunu görünce kısa bir film olarak düşünmüştüm, ama nice 140 dakikalık filmden daha çok sıktı, daha çok uzadı. 40-45 dakikaya sıkışabilirmiş.
Tavsiye edebileceğim bir film değil ama yine de istediklerinin peşinden giden ve muhteşem yeteneğe sahip olan ikilinin hatrına büyük saygı duyuyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder