Özellikle Orduspor maçının devre arasından sonraki süreçte büyük bir stresle şampiyonluk yarışını yaşadık. Türlü türlü stresler... Mersin maçı, Karabük deplasman, Gençlerbirliği yenilgisi. Yürüye yürüye şampiyon olamayı düşlediğimiz senede yaşanan beklenmedik puan kayıpları. Stres kat sayısı her geçen hafta artarken, "nasıl geçer bu günler " derken Fenerbahçe, Gençlerbirliği'ne yenildi.
Avantajı kullandık. 33.haftayı, son haftayı kafada kurgularken, 32.haftada sezon bitti. Stres geçen haftadan sonra azalarak bitti. Fenerbahçe önce Benfica'ya yenildi, sonra biz şampiyonluğu ilan ettik. 2 hafta daha vardı oysa. Bu muydu yani?
Şampiyonluğa coşkuyla sevinemedim. Zaten 2011'den sonra çeşitli sebeplerden dolayı uzaklaşmaya çalışıyorum. Beceremediğimi kabul ediyorum. Geçen sezon Fenerbahçe'nin önünde olmak gerekiyordu. Yarışa ortak oldum. Birkaç maça gittim. Maça gidince şampiyonluk zevki daha büyük oluyor. Emek daha çok, keyif daha çok, haz daha çok.
Televizyondan izleyerek gelen şampiyonluğun keyfi o kadar olmuyor. Daha da değişiği, para kazanırken, çalışırken gelen şampiyonluk sadece ufak bir mutluluk ve rahatlama veriyor. Eski heyecanımı kaybettiğimi anladım. Rahatsız edici olan; bütün o gereksiz stresi gerginliği çekip, güzel duyguları hissedememek.
Futbolcuları daha çok kıskandım. Hepsini seviyoruz, emeklerine sağlık. Ama şampiyonluk sevincini yaşayan adamların hayatlarına özenmemek mümkün değil. Çalışmaya başlayıp, para kazanma derdine sahip olduktan sonra oyuna bakışımız da bu şekilde değişti zaten. Maça gitmiyorum, tribündeki adamın hislerinden uzaklaşıyorum. Futbol oynayarak para kazanan sahadaki futbolcunun emeğine daha çok saygı duyuyorum. Haset yok ama kıskanıyorum. Bu haytta bir kere geldiğimiz dünyadaki olası en güzel hayatı Emre Çolak yaşıyor, ötesi yok.
Askerde de böyle olmuştum. Bütün askerlik döneminde son günü beklemiştim. Son gün geldiğinde; hayalini kurduğumuz coşku yerine anlamsız bir moral bozukluğu hissettim. Bu muydu yani? Olan biten bütün sıkıntıların ardından gelen bu muydu? Bu işte, daha ötesi yok. Normal hayatına geri dönüyorsun. 11. defa şampiyon oluyorsun. Televizyondan bütün maçları izleyerek.
İki ihtimal var; ya seneye kombine alacağım -ki gerçekten o stadyumda olmak daha büyük işkence, her hafta deplasmana gidebilsem daha büyük keyif olurdu -, ya da giderek uzaklaşacağız.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder