Arena'yı ben sevmiyorum ama bu kuşak sevecek. Burası onların stadı. Daha önce de böyle 1-2 fotoğraf koymuştum, onları görmek hoşuma gidiyor. Stadın güzel olan tek tarafı.
Eskiden de babalarıyla maçlara giden çocuklar olurdu. Görürdük onları, izlerdik uzaktan. Yalan yok da kıskanırdık. Baba ile beraber birşey yapmak, baba ile aynı takımı tutmak, onunla beraber maça gelmek. Acaba 1 hafta boyunca nasıl bir heyecan yaşıyorlardı? Biz de maça girebilmek için harçlık koparmaya uğraşıyorduk.
Sonra seneler geçti.
Artık maça çocuklarıyla gelen adamları kıskanıyoruz. Eskiden Sami Yen'deyken hayal kurardık. Yeni Açık'tan Kapalı'ya geçtiğimizde biliyorduk ki bir sonraki durak Numaralı'ydı. Bir 10-15 sene sonra aynı tayfa Numaralı'ya geçecektik.,Numaralı'nın o ön tarafındaki sahtekar setinde çocuklar oturacaktı, biz koltuklarda maçı izleyip, rakip yedek kulübesine 2-3 küfür edecek bazen de hakem kararlarını ıslıklayacaktık.
Olmadı. Şimdi ne numaralının seti var ne de o tayfa maçlara gidiyor. Hayat savurmuş bir kenara. Haliyle babasının elinden tutarak stada gelen Galatasaray formalı küçük çocuğu görünce daha da farklı hisler çıkıyor ortaya.
Neyse ne, bu stad onların, dün de derbi galibiyeti gördüler. Ben onların yaşındayken derbi galibiyeti görmek için senelerce bekliyordum. Değerini bilsinler.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder