Niğde... Stadından belli. Stadın arkasından belli. Çölün ortasında terk edilmiş bir kasaba gibi. Oliver Stone filmlerinden fırlamış sanki (tam olarak U-Turn). Selamsız Kasabası gibi bir hafta geçiren Niğde, Selamsız Bandosu gibi bir hafta yaşayan Niğdespor.
Sonu öyle olmadı. Şehre büyük takım geldi. Niğde'nin takım kaptanı yayıncı kuruluşa röportaj verdi, hocası Batuhan'a önlem aldı, parası olan taraftar Beşiktaş'a atılan golde 1-2 sıra aşağı düştü, parası olmayan çatıda tutundu.
Güzel olmadığını kim söyleyebilir?
Aynı saatlerde Galatasaraylı basketbolcular Van'daydı. Van, deprem şehri. Başka sıkıntıları da var. Niğde gibi unutulmuş değil ama yalnız bırakılmış. Depremden hemen sonra görmüştük bunu. Neyse ki infial ortamı kısa sürdü.
Herkes mücadele ediyor. Bir şekilde tutunmaya çalışıyor. Tutunurken de kahramanlar arıyor. Somut kahramanlar. Bazen bir sporcu oluyor bu. Vanlı kız çocuklarının ilk kahramanı Nur Tatar'dır belki. Ama Işıl'a gösterilen sevgiden de anlıyoruz ki, kahramanlıkta o da Nur'dan aşağı değilmiş.
Bir günlük mutluluk, değişiklik. O "tutunma" işine artık bu moralle devam edecekler. Hayal kuracaklar.
Güzel olmadığını kim söyleyebilir?
Şehre bir takım geldi, iklim değişti, gülümsediler.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder