İlk 14 Şubatlarda çok mutlu olurduk. Hemen hemen 12-13 yaşlarındayken. Hoşumuza giderdi çünkü mahallede maçlara salça olan abiler o gün hatunlarla beraber olurdu. Kimse olmazdı, ortam bize kalırdı.
Ondan sonraki dönemde üzülmeye başladım. "Millet hatuna daldı biz maça gidiyoruz, akşam da halı saha var" tribinde kendimize kızmalar. Belki de en olması gerekn haller. Yaş 18, belki 20.
Bu dönem yine mutsuzluk hakim. Ama bu sefer kendime kızmıyorum. Millet sevgilisiyle, nişanlısıyla (hatun veya manita demiyoruz artık) kimi arasak programı var ne halı saha alabildik, ne akşamki Betis-Barca maçını izleyecek adam bulabildik. Evde otur tek başına maç izle, bloga yazı yaz.
İlerleyen yıllarda durum daha vahim olacak. 12-13 yaşlarına geri döneceğim. "Oh lan 14 Şubat oldu, bugün herkes eşiyle kimse aramaz beni oturur evimde maçımı izlerim" diyeceğim günler yakındır.
Anormalim ama sebebi ben değilim, resimdeki topun ibneliği herşeyin nedeni..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder