We Win Together, We Lose Together

Milli maç arası iyi oldu. Hele bir soluklanalım. Hem biz, hem takım, hem teknik heyet, hem onlara saldıranlar. 1-2 gün daha böyle devam eder. Sonra Terim'e sallamaya başlarlar. Terim'e istedikleri kadar sallasınlar, kahraman olmak isteyip milli takımın başına geçince düşünecekti bunu. Biz kendimize dönelim şimdi.

Dünkü maç oynandı bitti. Analiz yapmaya gerek yok. Zaten teknik-taktikten çok anlamıyorum. Herkes biliyor oysa. Ben anlamıyorum. Ben topa bakarım. Kaleye girdi mi girmedi mi? Topçu topu alınca ne yaptı ne etti? Ben onun yerinde olsam ne yapardım ne ederdim? Bunlara bakarım. Çok bilmemek lazım zaten. Bildiğimiz şu. Dün olmadı. Maç 3-0 bitti. Yenildik. Rakibimiz 3-0 kazandı, puan farkını açtı. Sağlık olsun.

Maçtan sonra hoca çıktı mikrofonlara. Karşısında Bahri Havadır. Rijkaard'ın bu takıma etkisi, Bahri Havadır'dan fazla değil. Rijkaard 5 aydır burada. Bahri Havadır yıllardır. Bahri Havadır'ın masum suratının altında neler yattığını biz biliyoruz. Rijkaard bilmiyordur. Zaten suratına bakmaya tenezzül bile etmedi.

Bu topraklara yabancı bir laf etti o anda. We win together, we lose together. Yani diyor ki, beraber kazanırız, beraber kaybederiz. Futbolda başarı için akla yazılması gereken ilk cümle. Burada kullanmak zor bunu. Burada "we" diyebilmek için bu cümleyi herkesin kullanması lazım. Peki herkes kullanır mı? Mesela Bahri Havadır'ın geçen sene hizmet ettiği insanlar virgülden öncesine sahip çıkar ama sonrasına çıkmaz. You Lose derler onlar Rijkaard'a.

Galatasaray büyük camia. Her kulüp büyüktür. Ama Galatasaray başka büyüktür. Diğer 2 İstanbullu gibi. Çünkü kalabalıktır. Kalabalık ve geniş bir camiadır. Bunun taraftarı var, köstekçisi var, topçusu var, eski topçusu var, yönetimi var, muhalefeti var, basını var, basanı var. Şimdi siz "we" derken, bunların hepsinin bu "we"den kendisine pay çıkarması lazım. Devrim böyle gelir, gelecekse.

Karışık mı oldu? Olacak tabi. Herşey karışacak. Bu sezon böyle. Önümüzdeki sezon da böyle olacak inşallah. Çok karışacak. Sancılı olacak. Ama geçen seneki gibi olsa daha mı iyi? Takım gol attığında gol atan kimle sevindi diye bakmak daha mı iyi? Gazetelerin satır aralarını korkuyla okumak daha mı iyidi? Dün yenildik. We yenildik. Ve sadece saha içinde yenildik. Ne kadar güzel değil mi? Topçular kötü oynadı, top girmedi, rakip dirençliydi, geldi attılar, yenildik. Ne kadar güzel. Yenilginin nedenini ilk idmanda hocanın yanında oturan eski topçu-yeni yorumcuya bağlamıyoruz. Veya yerli-yabancı futbolcu ayrılığına. Veya başka saçma nedene. Sahada olmadı , yenildik.

Şimdi yapılması gereken şu. Camianın tüm bireyleri, tüm unsurlar, herkes diyecek ki, "we lose together". Sadece hoca demeyecek, sadece topçu demeyecek. Bugün yenildik, yarın yeneriz diyecek herkes. Fenerbahçeli dostlar dün çok sevindi doğal olarak. Ankaragücü, Galatasaray'ı yendi diye. Kendileri yoktu sahada ama sevindiler. Çünkü biz yenildik. Rijkaard yenildi diye sevinmedi onlar, veya Servet yenildi diye sevinmediler. Galatasaray yenildi diye sevindilier doğal olarak. We yenildik diye.

İş yine Galatasaray taraftarında bitiyor. Trabzonspor maçı, 1996 yılındaki Sarıyer maçının kardeşidir. Gelecek yılları kurtarmak adına. Hep denir ya 2000 ruhu diye. Yok öyle bir ruh. O 2000 egosu olur anca. 21.yüzyılda Galatasaray'ın başını ağrıtan ego. Aslında herşeyin başında 1996 ruhu vardır. Onun temelini de Galatasaray taraftarı atmıştır Dolmabahçe'de. Ne kadar profili değişse de yine o Galatasaray taraftarı başlatacak herşeyi. Başka türlüsü düşünülemez. Şimdi bir hafta dinlenmeli, sonra Trabzonspor maçına hazırlanmalı. O maçın 1 hafta sonrası da 1 sene sonrası da çok farklı olsun diye.